ఎంత పని చేసావు మామా?

ఈ కష్టాలు తప్పించుకోవాలనే...

సరే మొత్తానికి నేను మామగాడి సలహాపై "పాసింగ్ అవుట్ పరేడ్" ప్రాక్టీసు నుండి  విజయవంతంగా తప్పించుకోగలిగాను. ఇక నేను, మామగాడు ఇంకా ప్రాక్టీసుకు ఎంపిక కాని మరికొందరు మా విభాగానికి చెందిన వారందరం కలిసి "పాసింగ్ అవుట్ పరేడ్" గ్రౌండ్ ను ఎగుడు దిగుడులు లేకుండా చదును చేయటం లాంటి పనులు చేస్తూ కాలం గడిపేస్తుండే వాళ్ళం. ఇక ట్రైనీలు నిలబడే ప్రదేశానికి మంచి ఎర్రమట్టి కావాలని మేము సిటీకి దూరంగా "నాగార్జున సాగర్-శ్రీశైలం" రోడ్డులో పొలాల్లోకి వెళ్లి మా ట్రైనింగ్ సెంటర్ ట్రక్ లో తీస్కుని వస్తుందే వాళ్ళం. మేము గ్రౌండ్ లోకి వెళ్లి ఎర్రటి ఎండలో మా ఇతర ట్రైనీలు ప్రాక్టీసు చేస్తుండే చూసి "మనం అదృష్టవంతులం, ఈ భాధలు తప్పించుకున్నాం రా" అని సంబర పడేవాళ్ళం. 

                 ఒక ప్రక్క "పాసింగ్ అవుట్ పరేడ్" ప్రాక్టీసు,  మరో ప్రక్క మా పనులు ఇలా జరుగుతూ ఉండగానే సుమారు 15 రోజులు గడిచాయి. ఒక రోజు ఆకస్మాత్తుగా మా పరీక్షల ఫలితాలు వచ్చాయి. నేను ఆ రోజు గ్రౌండ్లో పని చేసి వచ్చి బట్టలు ఉతుక్కుంటూ ఉన్నాను. ఇంతలో మా విభాగంలోని అనంతపూర్ కు చెందిన ట్రైనీ ఒకతను పరుగెత్తుకుంటూ వచ్చి "పరీక్షల ఫలితాలు వచ్చాయి, నువ్వు వ్రాత పరీక్షలో ఫస్టు వచ్చావు మరియు ఓవరాల్ గా (ఇండోర్ అండ్ అవుట్ డోర్ విభాగాలు రెండింటికి కలిపి) ఆ'ల్ రౌండర్' ఫస్టు వచ్చావు" అని నన్ను పైకి ఎత్తుకున్నాడు. నాకు కొద్దిసేపు ఏమీ అర్థం కాలేదు, ఎందుకంటే ఆ రోజు ఫలితాలు వస్తాయని కూడా ఎవరికీ తెలీదు.

                   నేను ఫస్టు వచ్చానని తెలియగానే మా విభాగం ట్రైనర్, మా విభాగంలో ఉన్న అన్ని జిల్లాలకు చెందిన ట్రైనీలు మరియు ట్రైనింగులో ఇతర విభాగాలలో ఉన్న మా జిల్లాకు చెందిన ట్రైనీలు అందరూ చాలా సంతోషించారు. నేను వ్రాత పరీక్షలో ఫస్టు రావటం ఎవరు ఎలా ఫీల్ అయ్యారో కానీ నేను ఆల్ రౌండర్ గా ఫస్టు రావటం ఒకరికి మాత్రం అసూయను కలిగించింది. ఆయన ఎవరంటే మా ట్రైనింగులో మొదటి విభాగానికి ట్రైనర్ అయిన ASI స్థాయి అధికారి. మిగిలిన విభాలన్నింటికి హెడ్ కానిస్టేబుల్ స్థాయి అధికారి ట్రైనర్ అయితే అతను మాత్రమే మొదటి విభాగానికి ట్రైనర్ గా ఉండేవాడు. ఆయన నిజంగా చాలా మంచి కవాతు చేస్తారు మరియు మంచి ట్రైనర్ కూడా. ఆయన విభాగంలో అంతకుముందే APSP కానిస్టేబుల్ గా పని చేసి సివిల్ కానిస్టేబుల్ గా ఎంపికైన ఒక ట్రైనీ ఉండేవాడు. ఆ ASI గారికి ఆ ట్రైనీ ఆల్ రౌండర్ అవుతాడని లేదా కనీసం అవుట్ డోర్ విభాగంలో అయినా ఫస్టు వస్తాడని గట్టి నమ్మకం. కానీ అనూహ్యంగా నేను ఫస్టు రావటం ఆయనకు ఏమాత్రం రుచించలేదు. ఒక రోజు సాయంత్రం ఆయన త్రాగి వచ్చి నేరుగా నాతో "నువ్వెలా ఆల్ రౌండర్ గా ఫస్టు వచ్చావ్ రా?" అని అనడం ఆయన అసూయకు పరాకాష్ట.

              ప్రిన్సిపాల్ గారు మాత్రం నన్ను పిలిచి మనస్పూర్తిగా అభినందించారు. బహుశా ఆయన అంత నిజాయితీగా పరీక్షలు జరిపించి ఉండకపోతే నేను ఫస్టు వచ్చి ఉండేవాడని కాదేమో. నేను ఫస్టు రావటం మాత్రం మా "పాసింగ్ అవుట్ పరేడ్" నిర్వహణ చూస్తున్న అధికారులకు కూడా తలనొప్పిగా మారింది. ఎలాగంటే...
(ప్రతి చిన్నదానికీ పోలీసులను విమర్శించకుండా ఇంకా మంచి పోలీసింగ్ కొరకు విలువైన సలహాలు ఇస్తే మంచిదేమో...)
----సలహాలకు policestory333@gmail.com కు email చేయగలరని మనవి.

----మిగిలిన వివరాలు తదుపరి పోస్టులో చెప్తానండీ. 
                                                                                      --కృతజ్ఞతలతో.

మళ్ళీ మామగాడు రంగప్రవేశం

ఈ ప్రాక్టీసు కొన్ని వందల సార్లు చేయాలి మరి...

మొత్తానికి పరీక్షలు అన్నీ ప్రశాంతంగా అయిపోయాయి. ఇక మనకి పని ఏమి ఉండదు ప్రశాంతంగా మరియు సంతోషంగా ఉండొచ్చు అనుకునేలోగా "మామగాడు" నన్ను మరోమారు హెచ్చరించాడు. ప్రతి పోలీసు ట్రైనింగు అయిపోయాక "పాసింగ్ అవుట్ పెరేడ్" అని జరుగుతుంది, దీన్ని మనం అపుడపుడూ టివిలో చూస్తుంటాము. అనగా ట్రైనింగ్ అయిపోయిన సందర్భంగా ట్రైనీలందరూ కలిసి చేసే కవాతు, మరియు ఈ సందర్భంగా ఉత్తమ ప్రతిభ కనపరిచిన ట్రైనీలకు బహుమతులు ప్రదానం చేస్తారన్నమాట. ఈ బహుమతులు అందించటానికి మరియు కవాతు గౌరవ వందనం స్వీకరించటానికి ఎవరో ఒక ముఖ్య అతిధి వస్తారు.

                  అయితే ఈ "పాసింగ్ అవుట్ పెరేడ్" కవాతు కోసం కనీసం 15 రోజులనుండి నెల రోజుల వరకు తీవ్రమైన ప్రాక్టీసు ఉంటుంది. మామగాడికి NCC అనుభవం ఉండటం వల్ల వాడికి ఈ ప్రాక్టీసు గురించి ముందే తెలుసు కాబట్టి వాడు నన్ను హెచ్చరించాడు. మా "పాసింగ్ అవుట్ పెరేడ్" ఏప్రిల్ నెలలో జరిగింది కాబట్టి అపుడు ఎండలు బాగానే ఉన్నాయి. మామగాడు నాతో "రేయ్, "పాసింగ్ అవుట్ పెరేడ్" అంటే రోజు ఉదయం నుండి సాయంత్రం వరకు బాగా కష్టపెట్టి ప్రాక్టీసు చేయిస్తారు, ఈ ఎండలలో మనకి అంత కష్టపడటం అవసరమా?" అని హెచ్చరించాడు. నాకూ వాడు చెప్పింది నిజమే అని అనిపించింది. 

                 "పాసింగ్ అవుట్ పెరేడ్" ప్రాక్టీసు కోసం మొత్తం అందరు ట్రైనీలను తీసుకోరు. మొత్తం మా ట్రైనింగులో 500 మంది పైగా ట్రైనీలు ఉంటే, ఈ ప్రాక్టీసు కోసం 10 విభాగాలు అనగా 10 * 30 = 300 మంది ట్రైనీలను మాత్రమే తీసుకుంటారు. అందుకని మిగిలిన దాదాపు 200 మంది ట్రైనీలను గ్రౌండ్ ను చదునుగా చేయటం, పరిసరాలను శుభ్రం చేయించటం వంటి వేరే పనులు చేపించేవారు. అందుకని మామగాడు "పాసింగ్ అవుట్ పెరేడ్" ప్రాక్టీసులోకి ఎంపిక కాకుండా ఉందామని పథకం వేసాడు.

           పరీక్షలు అయిపోయిన తర్వాత  ఒక రోజు మా ట్రైనర్ మా విభాగంలోంచి "పాసింగ్ అవుట్ పెరేడ్" ప్రాక్టీసు కోసం కొంతమందిని ఎంపిక చేసాడు. మామగాడు ఎత్తు తక్కువగా ఉంటాడు కాబట్టి, వాడు బాగానే కవాతు చేయగలిగినా మా ట్రైనర్ వాడ్ని పక్కకు తీసేసాడు. వాడు బయటికి వెళ్లి నావేపు చూసి నవ్వుతూ "నువ్వూ రా! రా!" అన్నాడు చిన్నగా. నాకు మా ట్రైనర్ కు ఏమి చెప్పాలో అర్థం కాలేదు. నేను ఎత్తుగా ఉండటం మరియు నా మీద మా ట్రైనర్ కు మంచి అభిప్రాయం ఉండటంతో నన్ను ఎంపిక చేసాడు. వెంటనే మామగాడు నా ప్రక్కకు వచ్చి "కాలునొప్పి" అని చెప్పి బయటికి వచ్చేయరా!' అని సలహా ఇచ్చాడు. నేను చిన్నగా మా ట్రైనర్ దగ్గరకు వెళ్లి నాకు కాలు నొప్పిగా ఉంది సార్, నేను ప్రాక్టీసు చేయలేను అని చెప్పాను. ఆయన నావేపు కోపంగా చూసి "అదేం కుదరదు చేయగలిగే వాడూ చేయకుండా తప్పించుకుంటే ఎలా?" అని అన్నాడు. నేను అమాయకంగా ముఖం పెట్టి లేదు సార్ నిజంగానే కాలు బెణికింది, అని అబద్దం చెప్పి మొత్తానికి "పాసింగ్ అవుట్ పెరేడ్" ప్రాక్టీసు నుంచి తప్పించుకోగలిగాను. కానీ ఈ ప్రాక్టీసు తప్పించుకొని నేను ఏం కోల్పోయానో నాకు తర్వాత గానీ తెలియలేదు...  

(ప్రజలతో సత్సంబందాలు నెరపనిదే ఏ పోలీసు అధికారీ విజయవంతం కాలేడు)
----సలహాలకు policestory333@gmail.com కు email చేయగలరని మనవి.

----మిగిలిన వివరాలు తదుపరి పోస్టులో చెప్తానండీ. 
                                                                                      --కృతజ్ఞతలతో.

పరీక్షలు మొదలయ్యాయి.

పరీక్షలు జీవితాంతం తప్పవు కదా?....

మాకు ట్రైనింగ్ మొత్తం కాలం 9 నెలల్లో, 8 నెలల కల్లా కవాతు, ఫిజికల్ మరియు వ్రాత పరీక్షల సిలబస్ పూర్తి చేయించారు మా ప్రిన్సిపాల్ గారు. మాకు మొదట వ్రాత పరీక్షలు నిర్వహించి తదుపరి అవుట్ డోర్ పరీక్షలు నిర్వహించారు. మాకు ట్రైనింగ్ లో ఎవరైనా వ్రాత పరిక్షలలో గానీ లేదా అవుట్ డోర్ పరీక్షలలో గానీ ఫెయిల్ అయితే మరో మూడు నెలలు అదనంగా ట్రైనింగ్ చేయాల్సి ఉంటుందని చెప్పారు. దాంతో నేను భయపడి నిజాయితీగా కష్టపడి చదవటం మొదలుపెట్టాను. ఈ పరీక్షలు జరిగినన్ని రోజులు మంచిగా చదివి రాయకపోతే ఎక్కడ ఫెయిల్ అవుతామో అని ఎంత టెన్షన్ పడ్డామో. మొత్తానికి వ్రాతపరీక్షలు బాగా కష్టపడి చదివి వ్రాసాను మరియు ఫెయిల్ కానులే అనే ధైర్యం మాత్రం ఉండేది. అయితే పోలీసు మాన్యువల్ మరియు  ఇంకా వివిధ చట్టాలు కొత్తగా నేర్చుకుంటున్న సబ్జెక్టులు కాబట్టి కొంత టెన్షన్ ఉండేది. వ్రాతపరీక్షలను మా ప్రిన్సిపాల్ గారు చాలా స్ట్రిక్టుగా మరియు నిజాయితీగా జరిపించారు. మామూలుగా అవుట్ డోర్ పరీక్షలకు మాత్రమే వేరే ట్రైనింగ్ కాలేజ్ నుండి "ఇన్విజిలేటర్లు" వచ్చే విధానాన్ని మా ప్రిన్సిపాల్ గారు ఇండోర్ పరీక్షలకు కూడా అమలు చేపించారు.

                వ్రాతపరీక్షలు అయిపోయిన కొద్దిరోజులకు మాకు అవుట్ డోర్ పరీక్షలు అనగా "కవాతు, శారీరక్ష సామర్ధ్యం, తుపాకీ గురి మొదలైన పరీక్షలు" మొదలయ్యాయి. దీన్లో భాగంగా మేము కవాతును మా ట్రైనర్  మాకు ఎలా చేయిస్తాడో, అలా ప్రతి ఒక్కరు ఒకరి తరవాత ఒకరు బయట నిలబడి "కమాండ్స్" చెపుతూ మొత్తం విభాగం చేత కవాతు చేపించాల్సి ఉంటుంది. మా ట్రైనర్ మాకు ఆవిధంగా ముందే నేర్పించినా, మాకు బయటి నుండి "ఇన్విజిలేటర్లు"వచ్చినందున వారి ముందు కవాతును చేపించటం భయంగానే ఉండేది. బయట నిలబడి మిగిలిన విభాగం చేత "కమాండ్స్" ఇస్తూ కవాతు చేపించేటపుడు మరియు విభాగంలో ఉండి కవాతు చేసేటపుడు కూడా మా సామర్ధ్యాన్ని పరీక్షించి మార్కులు వేసేవారు. 

                   నాకు మిగిలిన విషయాల్లో పెద్దగా ఇబ్బంది ఎదురు కాలేదు గానీ, లాఠీ డ్రిల్ కమాండ్స్ ఇచ్చేటపుడు మాత్రం కొంచెం తడబడ్డాను. దాంతో నేను ఎక్కడ ఫెయిల్ చేస్తారో అని భయపడ్డాను. కానీ నాలాగా చాలామంది తడబడటంతో నేను ఫెయిల్ కానని ధైర్యం కలిగింది. శారీరఖ సామర్ధ్య పరీక్షలు, అడ్డంకులను అధిగమించటంలోను ఎలాంటి ఇబ్బంది లేకుండా పూర్తి చేయగలిగాను. అయితే ఫైరింగులో ప్రతి ప్రాక్టీసులోను మంచి ప్రతిభ కనపరచిన నేను ఫైనల్ టెస్టులో 25 మార్కులకు గాను, 18 మార్కులు మాత్రమే సాధించటం నన్ను అసంతృప్తికి గురి చేసింది. ఓవరాల్ గా నేను మొత్తం పరీక్షలు సంతృప్తిగానే వ్రాసానని నమ్మకం కలిగింది. అయితే చిన్నప్పటి నుండి నాకు ఏ పరీక్షలోనైనా  నేనే ఫస్టు రావాలనే కోరిక బలంగా ఉంటుండేది. కానీ క్రొత్త ప్రత్యర్థులు, క్రొత్త వాతావరణం, క్రొత్త సిలబస్ కావటం మరియు ఉద్యోగ సంబంధ పరీక్షలు కాబట్టి నేను కేవలం పాస్ అయ్యి బయటపడితే చాలనే ధోరణిలోనే చదివాను. కానీ తప్పకుండా ఫెయిల్ కాకూడదు అనే ధృఢ నిశ్చయంతో చదివి పరీక్షలు వ్రాయటంతో నాకు లభించిన ఫలితం నన్ను ఆశ్చర్య పరిచినా, మిగిలిన వాళ్ళను మాత్రం దిగ్బ్రమకు గురి చేసిందనేది వాస్తవం.

(మంచి పనులు చేసే పోలీసు అధికారులకు ప్రజలు తోడ్పాటును ఇవ్వటం మరి కొంత మంది పోలీసు అధికారులకు ప్రేరణ అవుతుంది)
----సలహాలకు policestory333@gmail.com కు email చేయగలరని మనవి.

----మిగిలిన వివరాలు తదుపరి పోస్టులో చెప్తానండీ. 
                                                                                      --కృతజ్ఞతలతో.

ఇంకా ఏమేం నేర్పారంటే?

తుపాకీని తప్పుగా పట్టుకున్నావేమో బ్రదర్...

మాకు ట్రైనింగులో సాధారణంగా ఉండే దేహధారుడ్య, కవాతు, తుపాకీ పేల్చటం, అడ్డంకులను అధిగమించటం, లాఠీ డ్రిల్ వంటి శారీరఖ శిక్షణతో పాటు మరికొన్ని విషయాలు కూడా నేర్పించారు. అందులో కరాటే గురించి ఇదివరకే చెప్పాను. అయితే మేము ట్రైనింగులో చేరేటప్పటికి మన రాష్ట్రంలో ఉన్న ప్రధాన శాంతిభద్రతల సమస్య "నక్సలిజం", కాబట్టి మాకు "వామపక్ష తీవ్రవాదం" మీద కూడా శిక్షణ ఇచ్చారు. రాష్ట్రంలో నక్సలైట్ల కార్యకలాపాలు, వారి చర్యలు ఏ విధంగా ఉంటాయి, మరియు రాష్ట్రంలో జరిగిన ముఖ్యమైన నక్సలైట్ల హింసాత్మక చర్యలు గురించి చెప్పేవారు. వాటిలో కొన్ని ప్రధాన సంఘటనలు మా సొంత జిల్లాలో కూడా జరిగినట్లు తెలియటంతో నాకు నిజంగా భయం వేసింది. కానీ నాకు మా జిల్లా స్వరూపం కూడా పూర్తిగా తెలియదు, అసలు జిల్లాలో నక్సలైట్ల కార్యకలాపాలు ఎక్కడెక్కడ జరుగుతున్నాయి, జిల్లా సరిహద్దుల గురించి కూడా అవగాహన లేదు. ఎందుకంటే మా ఊరు జిల్లాకు ఒక మూలన, పూర్తి మైదాన ప్రాంతంలో ఉండి, నక్సలైట్ల కార్యకలాపాలకు, అడవికి సుదూరంగా ఉంటుంది. ట్రైనింగులో నక్సలైట్ల ఎత్తుగడలు, పోలీసుల వ్యూహాల గురించి చెబుతుంటే "దొంగా-పోలీసు" ఆటలాగా వినటానికి ఆసక్తిగా ఉన్నా, మనసులోపల భయం కలుగుతుండేది.

                 "అగ్నిప్రమాదాలు" సంభవించినపుడు పోలీసులు తీసుకోవలసిన చర్యల గురించి కూడా మాకు శిక్షణ ఇచ్చారు. దాంట్లో భాగంగా మా ట్రైనింగ్ సెంటర్ కు అగ్నిమాపక సిబ్బంది తమ శకటం ను తీసుకొని వచ్చి గ్రౌండ్ మధ్యలో పెద్ద మంటను వేసి దానిని ఎలా ఆర్పుతారో, శకటం లో నుండి నీటిని ఎలా ఉపయోగిస్తారో ప్రయోగాత్మకంగా చూపించారు. అంతే కాక ఇంకా తాము మంటలను ఆర్పటానికి ఉపయోగించే, కార్బన్ డయాక్సైడ్ సిలిండర్, నురగ సిలిండర్ మొదలైన ఇతర సామాగ్రి గురించి కూడా వివరించారు.

                 ఇవే కాక ట్రైనింగులో ఇంకా "ప్రథమ చికిత్స" గురించి కూడా నేర్పించారు. ఏదైనా విషపురుగు కుట్టినపుడు ఏమి చేయాలి, ఆపస్మారక స్థితి లోకి వ్యక్తి వెళ్ళినపుడు ఏమి చేయాలి, మంటల్లో ఉన్న వ్యక్తిని ఏ విధంగా కాపాడాలి, నీటిలో పడిన వ్యక్తిని కాపాడిన వెంటనే ఏమి చేయాలి, కరంటు షాకుకు గురైన మనిషిని ఎలా కాపాడాలి వంటి మొదలైన విషయాలు నేర్పించారు. అంతే కాక ఆపదలో ఉన్న వ్యక్తికి అవసరమైతే "రక్తదానం" చేయాలని, రక్తదానం వల్ల ఎలాంటి నష్టం ఉండదని తెలియజేసారు. 
                 

                 నా పోలీసు జీవితంలో మొదటిసారి 'అక్టోబర్ 21' "పోలీసు అమరవీరుల సంస్మరణ దినోత్సవం"లో మా ట్రైనింగు సెంటర్ నందు పాల్గొన్నాను. ఆ రోజు మా ప్రిన్సిపాల్ గారి ఆధ్వర్యంలో సంస్మరణ సభ ఏర్పాటు చేసారు. అందులో మాట్లాడిన వివిధ వక్తలు పోలీసులో ఉద్యోగ భాద్యతల నిర్వహణలో ప్రాణాలు కోల్పోయిన ఉమేష్ చంద్ర, K.S.వ్యాస్ వంటి ప్రముఖమైన పోలీసు అధికార్ల గురించి చెబుతున్నపుడు నిజంగా చాలా ఉత్తేజం కలిగింది. అందుకే ఏనాడూ రక్తదానం చేయని నేను 'అక్టోబర్ 21' "పోలీసు అమరవీరుల సంస్మరణ దినోత్సవం" సందర్భంగా రక్తదానం చేసాను.

                 ట్రైనింగులో ఒకసారి మమ్మల్ని గ్రేహౌండ్స్ సెంటర్ కు తీస్కెళ్ళారు. అక్కడ ట్రైనీలకు ఇస్తున్న శిక్షణ చూసి నిజంగా భయం వేసింది. "బతికుంటే బలుసాకు తినొచ్చు కానీ ఈ ట్రైనింగ్ నేను చేయను బాబోయ్" అనిపించేలా ఉన్నాయా శిక్షణా పద్దతులు. కానీ అదే "గ్రేహౌండ్స్" ట్రైనింగ్ నేను రెండు సార్లు చేస్తానని కలలో కూడా అనుకోలేదు. మరోసారి మమ్మల్నిSI మరియు DSP లకు శిక్షణ ఇచ్చే "అప్పా" అని పిలవబడే  "ఆంధ్రప్రదేశ్ పోలీసు అకాడమి" కు చూపించటానికి తీస్కేళ్ళారు. అక్కడి వాతావరణం, శిక్షణా విధానాలు, సౌకర్యాలు చూసిన తర్వాత నాకు SI కావాలని అంతకుముందు ఉన్న కోరిక మనసులో ఇంకా బలపడింది.

(ఎవరైనా పోలీసులు పని వత్తిడిలో మీ సమస్య సరిగా పట్టించుకోకపోతే నిరాశ చెందకండి, పై అధికారిని కలిస్తే తప్పక మీకు న్యాయం జరుగుతుంది)
 ----సలహాలకు policestory333@gmail.com కు email చేయగలరని మనవి.

----మిగిలిన వివరాలు తదుపరి పోస్టులో చెప్తానండీ. 
                                                                                      --కృతజ్ఞతలతో.

ట్రైనింగులో కరాటే మరియు కోతికొమ్మచ్చి

మాకు ట్రైనింగులో కొద్దిరోజుల పాటు కరాటే నేర్పించే వారు. మొత్తం నలుగురు కరాటే నేర్పే సిబ్బంది వచ్చేవారు. కరాటే క్లాసు ఉన్న రోజు మాకు డ్రిల్ ఉండేది కాదు కాబట్టి మాకు కరాటే క్లాసు ఉందంటే ఆ రోజు సంతోషంగా ఉండేది.  అంతే కాక కరాటే నేర్పే సిబ్బంది బయటి వాళ్ళు కాబట్టి మాపట్ల మా ట్రైనర్ లేదా పోలీసు అధికారుల్లా కఠినంగా ఉండేవాళ్ళు కాదు. తక్కువ సమయంలో ఎక్కువ మందికి నేర్పాల్సి రావటమో, మరేదో కారణమో కానీ మాకు కరాటే నేర్పే సిబ్బంది పూర్తి అంకితభావంతో నేర్పుతున్నట్టు అనిపించేది కాదు. మాకు కూడా ఏదో కవాతు తప్పించుకున్నామన్న ఆనందమే కానీ నిబద్దతతో నేర్చుకుందామనే ఆలోచన ఉండేది కాదు. 

                  మాకు ట్రైనింగు లో "అబస్టికల్స్ ట్రైనింగ్" (అడ్డంకులను అధిగమించుట) అని ఉండేది. అంటే తాళ్ళు పట్టుకుని ఎక్కడం, ఏదైనా అడ్డంకిని దూకి అధిగమించటం, గాలిలో తాళ్లపై పాకుతూ వెళ్ళటం వంటివి అన్నమాట. నేను చిన్నప్పటి నుండి "కోతి బ్యాచ్" కాబట్టి నాకు అవి చాలా సరదాగా ఉండేవి. "కోతి బ్యాచ్" అంటే మరేం లేదు లెండి మా ఊరి మామిడి తోటల్లో "కోతికొమ్మచ్చి" ఆటలు ఆడేటపుడు అంత ఎత్తు నుండి అమాంతం దూకటం, ముళ్లు గుచ్చుకుంటున్నా లెక్క చేయకుండా చెట్టు ఎక్కి గుబ్బకాయలు (కొన్ని జిల్లాల్లో చీమచింత కాయలు అంటారేమో) కోసుకోవటం, చేలలో ఉన్న బావి ప్రక్కనే ఉండే మోటర్ గది పైనుండి నీళ్ళలో గభాలున దూకటం, తాటి చెట్టును వట్టి చేతులతో ఎక్కి దాని మట్టకి ఉండే రంపపు పళ్ళతో తాటి గెలలను ఓపికగా కోయటం వంటి మొదలైన అంశాలలో నాకు భాగానే ప్రావీణ్యం ఉందిలెండి. ఇవన్నీ చేసి వచ్చాక సాయంత్రం అమ్మా, నాన్నచేసే బడితెపూజ కూడా ఉండేదిలెండి. 

                  అందుకే నేను కొంచెం "అతివిశ్వాసం" తోనే "అబస్టికల్స్ ట్రైనింగ్" ను చేసేవాడ్ని. అయితే ఈ ట్రైనింగులో తమాషా ఏమిటంటే ఎవరైనా ట్రైనీ ఒకసారి ఏదైనా అడ్డంకిని అదిగమించేటపుడు ఎదురు దెబ్బ తగిలిందంటే ఆత్మవిశ్వాసం కోల్పోవడమే కాక మరోసారి చేసేటపుడు ఫెయిల్ అయ్యే చాన్సులు ఎక్కువగా ఉంటాయి. సాధారణంగా తన ఎత్తున్న గోడను దాటగల ట్రైనీ, ఏదైనా కారణం చేత ఒకసారి దాటలేకపోతే తరవాత ప్రతిసారి ఇబ్బంది పడటం జరుగుతుంది. అదేమాదిరిగా, ట్రైనింగులో చాల రోజులపాటు ఈ ట్రైనింగ్ అంతా బాగా చేసిన నేను, ఒకరోజు మాత్రం "హార్స్" అని పిలువబడే అడ్డంకిని అదిగమించేటపుడు మోకాలు దానికి తగిలి క్రింద పడిపోవటంతో చాలా రోజులపాటు దాన్ని అదిగమించేటపుడు భయపడేవాడిని అనేది వాస్తవం.  

(పోలీసులకు ఎవరి మీదా వ్యక్తిగత రాగ,ద్వేషాలు ఉండవు. ఎందుకంటే ఏ పోలీసు అధికారీ సాధారణంగా తన స్థానిక ప్రదేశంలో ఉద్యోగం చేయడు)
----సలహాలకు policestory333@gmail.com కు email చేయగలరని మనవి.

----మిగిలిన వివరాలు తదుపరి పోస్టులో చెప్తానండీ. 
                                                                                      --కృతజ్ఞతలతో.

"వెనక బెంచీ బ్యాచ్" లో నేనెలా చేరానంటే!

ఇది మా క్లాసు కాదు లెండి.

ముందే చెప్పినట్టు నా ట్రైనింగ్ మొత్తమ్మీద కూడా మామగాడు నన్ను  చాలా విషయాల్లో ప్రభావితం చేసాడు. నాకు అంతకు ముందు పోలీసు వ్యవస్థ మీద ఎలాంటి అవగాహన లేకపోవటం, వాడికి NCC పూర్వ అనుభవం ఉండటం వల్ల నేను వాడి మాటలకు విలువ ఇచ్చేవాడిని. మా ట్రైనింగులో మహబూబ్ నగర్, మెదక్, ఖమ్మం, విజయనగరం, విశాఖపట్నం, తూ.గోదావరి, అనంతపురం, మరియు కడప జిల్లాలకు చెందినా ట్రైనీలు ఉండేవారు. అయితే మామగాడు మా జిల్లావాసి కావటం, నా విభాగం లోనే ఉండటంతో నేను వాడి మాటలతో బాగా ప్రభావం అయ్యాను. వాడు ట్రైనింగ్ మొత్తమ్మీద ఒక్కరోజు కూడా తన పూర్తి శక్తి సామర్థ్యాలను ప్రదర్శించింది లేకపోగా, నన్ను కూడా ప్రతి క్షణం హెచ్చరిస్తుండే వాడు.

                   నా విద్యార్థి దశలో నేను ఎపుడూ వెనుక బెంచీలో కూర్చున్నది లేదు, క్లాసు ఫస్టు రావటంలో రాజీ పడింది లేదు. అలాంటి నేను మామగాడి మాటలతో ట్రైనింగులో క్లాసులకు వెళ్ళినపుడు వెనుక బెంచీలోనే కూర్చోవటానికి అలవాటు పడ్డాను. వెనుక బెంచీలో కూర్చొని, పాఠాలు చెప్పే లెక్చరర్ (SI or CI స్థాయి అధికారి లెండి) కనుసన్నలలో నుండి దూరమవటంతో క్రమంగా నేను పాఠాల మీద శ్రద్ధ తగ్గించుకోవటం మొదలైంది. అంతే కాకుండా పొద్దున్న విపరీతంగా అలసిన శరీరం అల్ఫాహారం తిని క్లాసులకు రాగానే వెనుక బెంచీలో ఉండటం వల్ల విశ్రాంతి కోరుకోవటంతో క్రమంగా క్లాసులలో నిద్రపోవటం అలవాటైంది. అయితే మేము నిద్రపోయేటపుడు మాత్రం, మాకు మా వెనక బెంచీలో కూర్చున్నా నిద్రపోని వ్యక్తిని లెక్చరర్ మా వైపు వస్తే లేపమని కాపలా ఉండమనేవాళ్ళం. ఎందుకంటే క్లాసులో నిద్రపోయామని లెక్చరర్ ఫిర్యాదు చేస్తే గ్రౌండ్లో తీవ్రమైన పనిష్మెంట్ ఉంటుంది మరి.

                  మా లెక్చరర్ లలో ఒక చాదస్తపు ముసలాయన(SI  స్థాయి అధికారి) ఉండేవాడు. ఆయన క్లాసుకు వస్తేనే,  వెనక బెంచీలో కూర్చొనే వాళ్ళను ముందు బెంచీల్లోకి, ముందు బెంచీల్లో వాళ్ళని వెనక బెంచీల్లోకి కూర్చోమనేవాడు. దాంతో ఆయన క్లాసు ఉందంటే మేము మామగాడి  సలహాపై, ముందే లేచిపోయి మధ్య బెంచీల్లో కూర్చునేవాళ్ళం. మిగతా లెక్చరర్ల క్లాసుల్లో మాత్రం మేము వెనక బెంచీల్లోనే కూర్చోవటం వల్ల, మేము  మామగాడి ప్రభావంతో "వెనక బెంచీ బ్యాచ్" గానే గుర్తింపు పొందాము. అయితే నేను వెనక బెంచీల్లో కూర్చున్నా నాకు పోలీసు మాన్యువల్, చట్టాలు మరియు మాకు పాఠాలు చెప్పే పోలీసు అధికారుల అనుభవాలు కొత్తగా మరియు ఆసక్తిగానే ఉండి పడుకోకుండా ఉన్నపుడు మాత్రం పూర్తి శ్రద్దతోనే వినేవాడిని. ఎపుడూ వెనక బెంచీలో కూర్చొని నిద్రపోయే ట్రైనీ, ట్రైనింగులోనే వ్రాత మరియు ఓవరాల్ గా ఫస్టు వస్తే షాక్ కదూ... (వెయిట్ అండ్ రీడ్) 

(నేరం జరుగున్న విషయం తెలిసీ మనం నిర్లిప్తత ప్రదర్శిస్తే, ఒక్కోసారి దానికి మనం కూడా బలి కావచ్చు)
----సలహాలకు policestory333@gmail.com కు email చేయగలరని మనవి.

----మిగిలిన వివరాలు తదుపరి పోస్టులో చెప్తానండీ. 
                                                                                      --కృతజ్ఞతలతో.

పోలీసు కటింగ్ తో నేను ఇంటికెళ్ళినపుడు!

ట్రైనింగ్ మొదలైన కొద్దిరోజులకు మా డిగ్రీ ఫైనలియర్ పరీక్షల ఫలితాలు వచ్చాయి. దేవుడి దయ వల్ల నేను ఫెయిలవుతానని భయపడిన పేపర్ కూడా పాస్ అయ్యి, మొత్తమ్మీద మొదటి తరగతిలో ఉత్తీర్ణున్నయ్యాను. తర్వాత కొద్దిరోజులకు మాకు దసరా సెలవులకు ఇంటికి పంపించారు. నాకు ఇంటికి వెళ్తున్నానన్న ఆనందం ఒకవైపు ఉన్నా మరో ప్రక్క నా పోలీసు కటింగ్ తో వెళ్ళాలంటే కొంత సిగ్గుగానే అనిపించేది. ట్రైనింగ్ సెంటర్లో మంగలి వాళ్ళు తక్కువమంది ఉండటం, ట్రైనీలు వందల సంఖ్యలో ఉండటం వల్ల ఒక్కో మంగలి దాదాపు వందమంది వరకు కటింగ్ చేయాల్సి వచ్చేది. అందుకని మేము తల అతని చేతిలో పెట్టటమే ఆలశ్యం అన్నట్లు బరబరా జుట్టు క్రింది భాగం నుండి పై వరకు రెండు అంగుళాల వెడల్పుతో మిషన్ తో అంట కత్తెర వేసేవాడు. మాకు ట్రైనింగుకు వచ్చిన కొత్తలో పోలీసు కటింగుతో బయటికి వెళ్ళాలంటే సిగ్గు అనిపించినా క్రమంగా అలవాటు అయిపోయింది. కానీ మొదటిసారి ఊరికి వెళ్ళాలంటే కొంచెం బిడియంగానే ఉండేది. అయితే నా కటింగ్ నాకు ఏమీ అనిపించకపోయినా కొంతమంది ఇతర ట్రైనీల కటింగ్ చూస్తే వింతగా ఉండి తమాషాగా అనిపించేది.

    
                 నేను హైదరాబాదులో బయలుదేరి ఇంటికి వెళ్ళేసరికి రాత్రి అయిపోయింది. పొద్దున్నే లేచి ఇంట్లోంచి బయటికి వచ్చేసరికి మా వీధిలో వాళ్ళు "ఎపుడొచ్చినావు ____ (నా పేరు)? బాగా బక్కగా అయినావే" అంటూ పలకరిస్తున్నా వాళ్ళ చూపులు నా తలవేపే ఉండటం మాత్రం నేను గమనిస్తూనే ఉన్నా. కొంతమంది ఆడవాళ్ళు నా తలవేపు చూసి పక్కకు తిరిగి నవ్వుకోవటం, పిల్లలు నా వేపు చూస్తూ నవ్వటం చూసి కొంత సిగ్గు అనిపించింది. రెండు మూడు రోజుల వరకు నేను కొంత సిగ్గు పడినా క్రమంగా నాకు మరియు మా ఊరివాళ్ళకు కూడా నా పోలీసు కటింగ్ అలవాటైపోయింది. ట్రైనింగ్ లో ఒకసారి లాంగ్ రన్ నిమిత్తం మమ్మల్ని బయటికి దిల్ సుఖ్ నగర్ వైపు తీస్కేళ్లినపుడు నా డిగ్రీ క్లాస్ మేట్ ఒకమ్మాయి కనపడితే ఆమెకు కనపడకుండా తప్పించుకున్న విషయం కూడా గుర్తుంది.

             ట్రైనింగ్ కు వచ్చిన కొత్తలో పోలీసు కటింగ్ తో తెలిసిన వారికి కనిపించాలంటే  కొంత సిగ్గు పడినా, ప్రస్తుతం ఏ మాత్రం కొంచెం జుట్టు పెరిగినా వెంటనే అంట కత్తెర వేయించుకునే విధంగా మారిపోయాను. పొద్దున్న నుండి రాత్రి వరకు తలలోంచి చెమటలు కారేలా కష్టపడే ట్రైనింగులో నిజంగా జుట్టు ఆ విధంగా కత్తిరించక పోతే చాలా చిరాకుగా ఉంటుంది. తలంతా చెమటలు పట్టినా జుట్టు తక్కువగా ఉండటం వల్ల చల్లగా ఉండేది. కాబట్టే ట్రైనింగులో జుట్టు అంట కత్తెర వేయిస్తారు. ఇపుడు డ్యూటీలో కూడా పొద్దున్న నుండి సాయంత్రం వరకు తలపై టోపీ పెట్టుకుని ఉండాలంటే జుట్టు ఎంత తక్కువ ఉంటే అంత మంచిది. ప్రస్తుతం పోలీసు కటింగ్ అనేది యువతకు కూడా ఫ్యాషన్ అయిపోయిందనుకోండి.

(పోలీసు అధికారులు కూడా ఒక్కోసారి తప్పుచేయకున్నా ఇబ్బందులు పడవచ్చు, సహృదయంతో అర్థం చేస్కోండి.)
----సలహాలకు policestory333@gmail.com కు email చేయగలరని మనవి.

----మిగిలిన వివరాలు తదుపరి పోస్టులో చెప్తానండీ. 
                                                                                      --కృతజ్ఞతలతో.

నా మొదటి ఫైరింగ్ ప్రాక్టీసు అనుభవాలు

తుపాకీ చేతిలో ఉంటే ఆయుధం. ఒక్కోసారి అదే శత్రువు కూడా కావచ్చు

మాకు ఆర్మ్స్డ్ డ్రిల్ నేర్పిస్తూనే మరో ప్రక్క మాకు తుపాకీని భాగాలుగా విడదీయటం మరియు బిగించటంను నేర్పిస్తుండేవారు. తుపాకీలో ఏ భాగాన్ని ఏమని పిలుస్తారు, ఏ భాగం ఏ పని చేస్తుంది మరియు తుపాకీని ఏ విధంగా ఉపయోగిస్తారు మొదలైన విషయాలు వివరించేవారు. తుపాకీని ఎంత తక్కువ సమయంలో భాగాలుగా విడదీసి, మళ్ళీ బిగిస్తారో అని ట్రైనీల మధ్య పోటీ పెట్టేవారు. తుపాకీని ఉపయోగించేటపుడు అది ఏ ఏ కారణాల వల్ల మొరాయిస్తుంది, తిరిగి ఏ విధంగా దాన్ని సరి చేసుకోవాలి అనేది కూడా నేర్పేవారు. ఫైరింగ్ ఎలా చేయాలో చాలా కఠినమైన ప్రాక్టీసు చేపించేవారు. ఎందుకంటే ఫైరింగ్ లో భాగంగా గుండు(రౌండ్ or బుల్లెట్) అనుకున్న చోట మనం ఫైర్ చేయగలగాలంటే అకుంఠితమైన ఏకాగ్రత, దీక్ష మరియు చాలా ఓపిక అవసరం. అందుకే ఏకాగ్రత మరియు ఓపిక పెరగటం కోసం తీవ్రమైన ప్రాక్టీసు ఉండేది. 

              బయట గ్రౌండ్ లోనే కాకుండా సిమ్యులేటర్ రూము నందు కూడా ఫైరింగ్ ప్రాక్టీసు చేపించేవారు. శారీరఖంగా మంచి బలిస్టుడైనంత  మాత్రాన అతను మంచి ఫైరర్ కానవసరం లేదు. ఎందుకంటే తుపాకీని అనుకున్న చోట కాల్చాలంటే పైన చెప్పిన లక్షణాలు కలిగి ఉండాలి. అయితే మాకు శిక్షణలో చెప్పిన దాని ప్రకారం తుపాకీ ఫైరింగులో ప్రాథమిక సూత్రం ఏమిటంటే "తుపాకీకి మిత్రులు, నీవాళ్ళు లేదా నావాళ్ళు అని ఉండదు, ఏ మాత్రం పొరబాటు చేసినా నీ తుపాకీనే నీప్రాణం తీయొచ్చు".

                 కొద్దిరోజులకు మాకు ఫైరింగ్ ప్రాక్టీసు చేసే గ్రౌండ్ కు తీసుకు వెళ్ళారు. అది చుట్టూ కొండలు ఉండి, ఒక వేళ ప్రమాదవశాత్తూ  ఎవరైనా ప్రజలు ఆ పరిసరాల్లోకి వచ్చినా ప్రమాదం కలుగకుండా ఉంది. ఒకవేళ ప్రజలు ఎవరైనా వచ్చినా ముందే గుర్తించి హెచ్చరించేలా కొంతమందిని చుట్టుపక్కల కాపలాగా ఉంచారు. మొదటిసారి కాబట్టి మాకు తుపాకీలలో క్రింది తరగతికి చెందిన దానితో ఫైరింగ్ చేపించారు. ప్రతి ఒక్క ట్రైనీకి ఐదు రౌండ్లు కాల్చటానికి అనుమతి ఇచ్చారు. నా ముందు వాళ్ళు వెళ్లి ఫైరింగ్ చేస్తుంటే నా వంతు ఎపుడు వస్తుందా అని ఆత్రుతగా ఎదురు చూసాను. అయితే మాకు ట్రైనింగ్ లో "మీరు తుపాకీని భుజంపై ఆశ్రద్దగా పట్టుకుంటే ఫైర్ చేసిన తర్వాత అది వెనక్కి వచ్చి మీ కాలర్ బోన్ ను గుద్దుకొని ఫ్రాక్చర్ అయ్యే అవకాశం ఉందని" హెచ్చరించారు. అందువల్ల ఫైరింగ్ చేయాలంటే కొంచెం భయంగా కూడా ఉండేది. అయితే మాకు ముందుగా 50 మీ. దూరం నుండి చెక్కతో తయారు చేసిన 4/4 మీ. లక్ష్యం మీద ప్రాక్టీసు చేపించారు. నా వంతు వచ్చినపుడు వెళ్లి నేలపై పడుకొని తుపాకీని భుజంపై తీసుకోగానే చాలా ఆందోళనగా అనిపించింది. కానీ అది క్రింది తరగతి తుపాకీ అయినందున కాల్చిన తర్వాత పెద్దగా భుజం పై వత్తిడి కలిగించలేదు మరియు పెద్దగా శబ్ధం కూడా చేయలేదు.
                
              అయిదు రౌండ్లు పది సెకన్లలోపలే అయిపోవటంతో కొంత నిరాశ కలిగిన మాట వాస్తవం. అయితే ఉద్యోగంలో (జీవితంలో) మొదటిసారి ఫైరింగులో ఐదు రౌండ్లకు, 25 మార్కులకు గాను 20 మార్కులు తెచ్చుకోగలిగాను. మరియు మొదటిసారి నిజమైన తుపాకీని కాల్చిన అనుభవం చాలా సంతోషాన్ని కలిగించింది. 

(పోలీసులు శాంతిభద్రతలు కాపాడేటపుడు జరిగే పొరబాట్లతో డిపార్టుమెంటును అపార్థం చేస్కోకండి.)
----సలహాలకు policestory333@gmail.com కు email చేయగలరని మనవి.

----మిగిలిన వివరాలు తదుపరి పోస్టులో చెప్తానండీ.
                                                                                      --కృతజ్ఞతలతో.      

ట్రైనింగ్ సెంటర్ లో అలరించిన సినీ తారల సందడి.

 

మా ట్రైనింగ్ మొదలైన కొద్ది నెలలకు మాకు "లాఠీ డ్రిల్" మొదలైంది. అంటే మనం తరచుగా వార్తల్లో వినే "లాఠీ చార్జ్" కు సంబందించినది. ఈ డ్రిల్ లో భాగంగా మాకు శాంతిభద్రతలను కాపాడుటలో భాగంగా "లాఠీ చార్జ్" చేయవలసిన అత్యవసర పరిస్తితులలో ఏ విధమైన పద్దతులను అనుసరించాలి, చట్టంలో మరియు పోలీసు మాన్యువల్ నందు "లాఠీ చార్జ్"  కు సంబంధించి నిర్దేశించిన పద్దతులను తెలియజేసేవారు. మేము "లాఠీ డ్రిల్" ను నేర్చుకునే రోజుల్లోనే మా ట్రైనింగ్ సెంటర్ కు విప్లవ సినిమాలు తీసే R.నారాయణమూర్తి తన సినిమా షూటింగ్ నిమిత్తం (సినిమా పేరు గుర్తులేదు) వచ్చాడు. 

   

             అప్పటికి నేను నేరుగా ఏ సినిమా నటుడిని చూడలేదు, అందుకని ఆయన్ని చూడగానే కొత్త అనుభూతి కలిగింది. ఎందుకంటే అప్పటికి "చీమలదండు" , "దండోరా"  "ఎర్రసైన్యం" వంటి ప్రజాదరణ పొందిన ఆయన చిత్రాలు చూసి ఉండటం వల్ల ఆయన సినిమా షూటింగ్ అనగానే అందరమూ ఆసక్తిగానే ఉన్నాము. మా "లాఠీ డ్రిల్" బాక్ గ్రౌండ్ లో కనిపించేలా ఆయన ఒక పాట చిత్రీకరించారు. పాట చిత్రీకరణలో భాగంగా ఆయన హావభావాలు చూసి నాకు భలే ఆశ్చర్యం వేసేది. ఎందుకంటే ఒక వ్యక్తి తన ఎదురుగా తనకు కోపం వచ్చే ఎలాంటి దృశ్యం లేకుండానే "రక్త నాళాలు చిట్లిపోతాయేమో అనిపించేంత కోపాన్ని, ఆవేశంతో ముఖం జేవురించినట్లు" హావభావాలు ప్రదర్శిస్తుంటే వింతగా ఉండేది. కానీ కట్ అనగానే ఆ ఆవేశాన్నంతా వదిలేసి మామూలుగా నవ్వు ముఖం పెట్టేవారు. దాదాపు నాలుగైదు రోజులపాటు పాట చిత్రీకరణ జరిగింది.

            తరువాత కొన్ని చిన్న చిన్న సినిమాల చిత్రీకరణ మా ట్రైనింగ్ సెంటర్ మరియు దాని ప్రక్కనే ఉన్న "పోలీసు శునకాల శిక్షణా కేంద్రం" (ట్రైనింగ్ ఫర్ పోలీసు డాగ్స్) నందు జరిగాయి. అయితే కొద్దిరోజులకు మా ట్రైనింగ్ సెంటర్ కు సినీ నటి మరియు తెలుగు చిత్రసీమ అగ్రహీరోల్లో ఒకరైన అక్కినేని నాగార్జున గారి భార్య అమల గారు "బ్లూ క్రాస్" సొసైటీ తరపున వచ్చారు. ఆమె మా ట్రైనీలందరినీ సమావేశపరిచి "జంతువుల పట్ల కారుణ్యం కలిగి ఉండాలని మరియు జంతువుల పట్ల క్రూరంగా ప్రవర్తించే వారిపై చట్టప్రకారం  కఠినంగా  వ్యవహరించాలని కోరారు. మాకు ఆమె చెప్పేది ఏమీ బుర్రకి ఎక్కకపోయినా సినిమా హీరోయిన్ ను దగ్గరి నుండి చూసామని ఆనందపడ్డాము. 

                  తరవాత డ్యూటీ లో భాగంగా వెంకటేష్, జు.ఎన్టీయార్, మొదలైన  ఎంతో మంది పెద్ద హీరోల చిత్రాల షూటింగ్ లకు ఎన్నింటికో దగ్గరుండి రక్షణ కల్పించిన నాకు, మొదటిసారి చూసిన R.నారాయణమూర్తి సినిమా షూటింగ్ అంత అనుభూతి కలగలేదు.
(పోలీసు-ప్రజా సంబందాలు మెరుగైనపుడే ప్రజలకు నాణ్యమైన పోలీసు సేవలు దొరుకుతాయి.)
----సలహాలకు policestory333@gmail.com కు email చేయగలరని మనవి.


----మిగిలిన వివరాలు తదుపరి పోస్టులో చెప్తానండీ.
                                                                                      --కృతజ్ఞతలతో.      

తొలిసారిగా నేను తుపాకీ చేతపట్టిన క్షణాలు

మనకి కనిపించే ఈ అందమైన డ్రిల్ వెనక కఠోరమైన ప్రాక్టీసు ఉంటుంది.

ట్రైనింగ్ కు వెళ్ళినప్పటినుండే నాకు "తుపాకీని ఎపుడు చూస్తానా! ఎపుడు చేతిలోకి తీస్కుంటానా!  ఎపుడు ఫైర్ చేస్తానా!" అని ఉత్సుకతగా ఉండేది. అయితే వెళ్ళిన కొద్దిరోజులకి మాకు 3.2 కి.మీ. పరుగు పందెంలో చెక్క తుపాకీ చేతికి ఇచ్చినపుడు తాత్కాలిక ఆనందం కలిగినా నిజమైన తుపాకీని పట్టుకోవాలని మనసు ఆరాటపడుతుండేది. నాకే కాదు మాలో చాలా మందికి అదే ఆత్రుత ఉండేది. అందుకే కొంతమంది ధైర్యం చేసి మా ట్రైనర్ ను "మాకు తుపాకీ ఎపుడు చేతికి ఇస్తారు సార్? ఫైరింగ్ ఎపుడు చేపిస్తారు?" అని అడిగారు. దానికి ఆయన నవ్వి "------ రాగానే సంబరం కాదు" అని ఒక మోటు సామెత చెప్పి, 'ఇపుడేమో ఎపుడు చేతికి తుపాకీ ఇస్తారా అని ఎదురు చూస్తున్నారు, మీకు చేతికి ఇచ్చాక ఎపుడు ఇది మమ్మల్ని వదిలి పెడుతుందా అని అనుకుంటారు' అని అన్నాడు. ఎంతోమంది మాలాంటి వాళ్ళని చూసిన అనుభవంతో ఆయన చెప్పిన మాటలు అపుడు మాకు అర్థం కాలేదు.

      
                    కొద్దిరోజుల తర్వాత మాకు "ఆర్మ్స్ డ్రిల్" అనగా తుపాకీతో చేసే డ్రిల్ మొదలైంది. తొలిసారి తుపాకీని చేతిలోకి తీస్కున్నాక , ఏదో తెలియని ఆనందం మనసుని ఆవహించింది. కొద్దిరోజుల వరకు ఆ అనుభూతి మనసులో అలాగే ఉండిపోయింది. అయితే రోజూ పొద్దున్నే నేరుగా గ్రౌండ్ కి వెళ్ళే మేము "ఆర్మ్స్ డ్రిల్" మొదలైన రోజునుండి, ఆయుధాగారానికి వెళ్ళి తుపాకీ తీస్కోని వెళ్ళటానికి 15 నుండి 20 నిమిషాలు ముందుగా బయలుదేరాల్సి వచ్చేది.  డ్రిల్ అయిపోయిన తర్వాత ఆయుధాగారానికి వెళ్ళి తుపాకీ డిపాజిట్ చేసి  వెళ్ళటానికి మరో 15 నుండి 20 నిమిషాలు సమయం తీస్కునేది. దాంతో మా రెస్ట్ సమయం కొంచెం తగ్గిపోయింది. ఇక మాకు "ఆర్మ్స్ డ్రిల్" లో భాగంగా డ్రిల్ లో ఎక్కువ సమయం తుపాకీ  మా భుజం పైనే ఉండేది. దాంతో కొద్దిరోజుల వరకు భుజం మరియు చేతులు తీవ్రంగా నొప్పి పెడుతుండేవి. ఎపుడు భుజం మీద నుండి తుపాకీని క్రిందకు  దింపుతామా అని మేము ఎదురు చూస్తుండే వాళ్ళం. కానీ మా ట్రైనర్ మాకు అలవాటు  కావాలని ఎక్కువ సమయం భుజం పైనే తుపాకీని ఉంచేవాడు.  అపుడు కానీ మాకు మా ట్రైనర్ ఎందుకు మమ్మల్ని తుపాకీ కోసం తొందర పడొద్దని చెప్పాడో అర్థం కాలేదు. 

   

             కొద్దిరోజులకి మాకు తుపాకీని భుజంపై మోయటం అలవాటైపాయింది. దాంతో మళ్ళీ మాలో కొందరు "మాకు ఫైరింగ్ ప్రాక్టీసు ఎపుడు చేపిస్తారు సార్?" అని అడగటం మొదలు పెట్టారు. అపుడు మా ట్రైనర్ "నేను మీరు తుపాకీ అడిగిన రోజే చెప్పా తొందరపడొద్దని, మళ్ళీ మీకు అదే తొందర" అని సున్నితంగా హెచ్చరించాడు. తర్వాత మాకు తుపాకీతో ఫైరింగ్ చేపించటానికి చాలా కటినమైన ప్రాక్టీసు చేపించేవారు. ఆ ప్రాక్టీసు ఎంత కటినంగా ఉన్నా మాకు మాత్రం ఎపుడు ఆ తుపాకీతో ఫైరింగ్ చేస్తామా అని చాలా ఆసక్తిగా ఉండేది. ట్రైనీలు ఎవరైనా తుపాకీ క్రింద పడేయటం లేదా తుపాకీ పట్ల ఏ విధంగా అయినా ఏమాత్రం అశ్రద్ధ చూపినా చాలా తీవ్రమైన శిక్షలు ఉండేవి.  డ్రిల్ కు ముందు మరియు తర్వాత తుపాకీని శుబ్రంగా తుడవాలి. అందుకే తుపాకీ చేతిలోకి తీస్కున్న తర్వాతగానీ దాని పట్ల మా భాద్యతలు, ప్రవర్తించాల్సిన విధానం తెలిసి వచ్చింది. ఎందుకంటే తుపాకీతో ఏ మాత్రం నిర్లక్ష్యంగా ఉన్నా మన మరియు మన తోటివారి ప్రాణాలకే ప్రమాదం. 

(పోలీసుల సేవలను ప్రజలు గుర్తించినపుడే వారు పడే కష్టానికి సార్థకత చేకూరుతుంది.)
----సలహాలకు policestory333@gmail.com కు email చేయగలరని మనవి.

----మిగిలిన వివరాలు తదుపరి పోస్టులో చెప్తానండీ.
                                                                                      --కృతజ్ఞతలతో.      

పోలీసు ఉద్యోగం వరమా శాపమా?

పోలీసు ఉద్యోగం గురించి దాదాపు సమాజంలో ఉన్న అభిప్రాయం ఏమిటంటే పోలీసులు బాగా కరకుగా ఉంటారు, చెడ్డవాళ్ళు. అదే సమయంలో పోలీసు ఉద్యోగం చాలా కష్టమైన డ్యూటీ అని కూడా దాదాపు ప్రజలందిరికీ తెలుసు. ఎందుకంటే ఉద్యోగం తెచ్చుకోవటమే కష్టమైతే, దాదాపు సంవత్సరం పాటు కఠినమైన శిక్షణ తీసుకోవాలి. ఎప్పుడూ క్రమశిక్షణతో ఉండాలి, మన అభిప్రాయం చెప్పటానికి, అమలు పరచటానికి వీలు ఉండదు. ఎదురు మాట్లాడితే తీవ్రమైన చర్యలు ఉంటాయి. ఎప్పుడు ఏ రూపంలో తీవ్రవాద, ఉగ్రవాద వంటి అసాంఘిక శక్తులు విరుచుకుపదతాయో, ప్రాణాలను బలిగొంటాయో తెలియదు. ఎప్పుడూ విధి నిర్వహణలో రాజకీయ, సామాజిక మరియు ఇతర రూపాల్లో తీవ్రమైన వత్తిళ్ళు. మిగిలిన ఉద్యోగాల్లా ఒక వేళా పాళా ఉండవు, 24 గంటలూ విధులు నిర్వహించాలి. పండుగలు, పెళ్ళిళ్ళు ఇంకా ఇతర శుభకార్యాల సమయంలో కూడా బందువుల ఇండ్లకు వెళ్ళటానికి వీలు దొరకదు. ఇంత కష్టపడి ఉద్యోగాలు చేస్తున్నా చాలీ చాలని జీతాలు, సమాజంలో సరైన గుర్తింపు లేకపోవటం. ఇలాంటి పరిస్తితులలో పోలీసు ఉద్యోగికి పిల్లను ఇవ్వాలన్నాఒకటికి పదిసార్లు ఆలోచిస్తుంటారు. మరి ఇంతటి తీవ్రమైన పరిస్తితులలో చేస్తున్న పోలీసు ఉద్యోగం వరమా ? శాపమా?...

             మాకు ట్రైనింగ్ లో ఏదో ఒక సందర్భంలో ఒక పోలీసు ఉన్నతాధికారి పోలీసు ఉద్యోగం గురించి మీరు ఏమనుకుంటున్నారు అని అడిగాడు. అపుడు మా ట్రైనీ ఒకతను "పోయిన జన్మలో పాపాలు చేసిన వాళ్ళు, దానికి శిక్ష అనుభవించటానికి ఈ జన్మలో పోలీసుగా ఎంపికవుతారని" సరదాగా చెప్పాడు. అపుడు దైవభక్తి మెండుగా ఉన్న ఆయన మాతో  "పోలీసు ఉద్యోగం గురించి సమాజంలో చాలా దురభిప్రాయాలు ఉండొచ్చు, కానీ మనం చేసే ఉద్యోగాన్ని కష్టపడి కాకుండా ఇష్టపడి చేయాలి, నీకు భ్రుతిని కల్పిస్తున్న ఉద్యోగాన్ని ప్రేమించు" అని. అంతే కాకుండా "పోలీసు ఉద్యోగం చాలా పవిత్రమైన ఉద్యోగం, మనం దేవుని దూతలం" అని అన్నాడు. మాకు అర్థం కాలేదు, అపుడు ఆయన మళ్ళీ ఇలా చెప్పాడు. " మనిషికి కష్టం వస్తే దేవుణ్ణి ప్రార్థిస్తాడు, అయితే ధర్మం అంతో ఇంతో ఉన్న కాలాల్లో దేవుడు ప్రత్యక్షంగా వచ్చి దీనార్తులను కాపాడేవాడు. కానీ పాపాలు పెరిగిపోయిన నేటి కలికాలంలో మనుషులు కష్ట కాలాల్లో ఎన్నోసార్లు దేవుణ్ణి ప్రార్తిస్తుంటారు, అయితే దేవుడు ప్రత్యక్షమై వాళ్ళని కాపాడినట్టు మనం ఎపుడూ వినలేదు. దేవుడికి తాను వచ్చేందుకు ఇష్టం లేదు కనుక తన ప్రతినిధులుగా కష్టం వస్తే ప్రజలను ఆదుకోమని "పోలీసులను" నియమించాడు అని చెప్పాడు. 

                

         ఆ అధికారి చెప్పింది వాస్తవ దూరంగా ఉన్నా ప్రజలకు తాము కష్టాల్లో ఉన్నపుడు మొదట గుర్తుకు వచ్చేది మాత్రం పోలీసు అనేది నిజమే కదా. ఉదాహరణకు మనం చెన్నై కు ఏదో పని మీద వెళ్ళాం, అక్కడ మనకంటే  బలాడ్యుడైన ఒక వ్యక్తి అకారణంగా మనతో గొడవ పెట్టుకొని మనల్ని కొడుతున్నాడనుకోండి. అపుడు ఎవరు పట్టించుకున్నా, పట్టించుకోకున్నా  స్థానిక పోలీసు మనల్ని తప్పక ఆదుకుంటాడు అనేది వాస్తవం. కాబట్టి "ప్రజలకు సేవ చేసే అవకాశం ఉన్న ఈ పోలీసు ఉద్యోగం నిజంగా  వరమే".

(పోలీసు ప్రజలకు మిత్రుడు, పోలీసు వ్యవస్తను ప్రేమించండి, పోలీసుల సాధక, భాదకాలను అర్థం చేస్కొండి.)

----సలహాలకు policestory333@gmail.com కు email చేయగలరని మనవి.

----మిగిలిన వివరాలు తదుపరి పోస్టులో చెప్తానండీ.
                                                                                      --కృతజ్ఞతలతో.      
 

డిపార్టుమెంటులో నేను చూసిన మొదటి మంచి వ్యక్తి

కొద్దిరోజులకు మాకు ప్రిన్సిపాల్ మారిపోయి క్రొత్త అధికారి వచ్చాడు. ఆయన SI గా డిపార్టుమెంటులోకి వచ్చి అపుడు SP స్థాయి అధికారిగా మా ట్రైనింగ్ సెంటర్ కు వచ్చాడు. వచ్చిన వెంటనే మా ట్రైనీలు అందర్నీ సమావేశపరిచి మాకు ఉన్న సమస్యల గురించి అడిగి తెలుసుకొని అన్నింటినీ పరిష్కరిస్తానని హామీ ఇచ్చాడు. ట్రైనీలకు ఏదైనా అవసరం ఉంటే తాను అర్ధరాత్రి ఫోన్ చేసినా స్పందిస్తానని తన ఫోన్ నంబర్ ఇచ్చాడు. అయితే మేము ఎవరమూ ఆయన చెప్పిన  మాటలు నమ్మలేదు. ఎందుకంటే అంతకుముందు మేము ఎన్నిసార్లు చెప్పినా ఎవరూ మా సమస్యల గురించి పట్టించుకోలేదు.  అందుకే  ట్రైనీలు ఎవరూ ధైర్యం చేసి  మా సమస్యల గురించి చెప్పలేదు.

 

        అయితే ఆయన తాను మాటల మనిషి కాదు, చేతల మనిషినని తన చేతల ద్వారా నిరూపించాడు. ఆయన చెప్పిన తరవాతి రోజు రాత్రి మా ట్రైనింగ్ సెంటర్ పరిసరాలలో కొంతమంది బయటి వ్యక్తులు  అసాంఘిక కార్యకలాపాలు చేస్తుంటే, మా ట్రైనీ ఒకతను గుర్తించి వెంటనే మా ప్రిన్సిపాల్ కు ఫోన్ చేసాడు.  దాదాపు అర్థరాత్రి ఒంటిగంట సమయంలో ఆయన  తన భద్రతా సిబ్బందితో వచ్చి మా ట్రైనీల సహాయంతో వారిని పట్టుకొని  స్థానిక  పోలీసులకు అప్పగించాడు. దాంతో మా ట్రైనీలందరికీ ఆయన మీద నమ్మకం కలిగి, మా సమస్యలన్నీ ఒక్కోటి ఆయన దృష్టికి వెళ్ళసాగాయి.

      
  ఆయన వచ్చిన తర్వాత మా ట్రైనింగ్ రూపురేఖలు మారిపోయాయి. ఆయన మాకు ట్రైనింగ్ లో అనవసరమైన అంశాలను తొలగించి, ప్రస్తుత సమాజానికి అవసరమైన విధంగా మా ట్రైనింగ్ ఉండేలా మార్పులు, చేర్పులు చేయించాడు. మెస్సును పూర్తిగా మార్పులు చేసి, మా ట్రైనీలలో   ఒకర్ని మెస్సును రోజూ దగ్గరుండి చూస్కునేలా నియమించాడు. దాంతో మా మెస్సు బాగా మెరుగుపడింది. ట్రైనింగ్ సెంటర్ లోని ప్రతి సిబ్బంది పూర్తి భాద్యతగా ఉండేలా మరియు మేము కూడా భాద్యతగా ట్రైనింగ్ చేసేలా ఆయన మార్చివేశాడు. మేము అప్పటివరకు ఇంటికి వెళ్ళలేదని తెలుసుకొని ఉన్నతాధికారులతో మాట్లాడి ఇంటికి వెళ్ళే అవకాశం కల్పించాడు. పోలీసు డిపార్టుమెంటులో ఇలాంటి మంచి వ్యక్తులు కూడా ఉంటారని  అని నాకు మొదటిసారి తెలిసింది. మా ట్రైనీలు ఎవరూ ఆయన్ని జీవితాంతం మర్చిపోరేమో, మరీ ముఖ్యంగా నేను అయితే ఆయన్ని జీవితాంతం మర్చిపోలేను అన్నది నా మనసులోని మాట.   

      అయితే నేను ఇంత మంచిగా ఆయన గురించి చెప్తున్నానని, నేను ఆయన నుండి ప్రత్యేకమైన సహాయం ఏమీ పొందలేదు లెండి. కారణం  మాత్రం తర్వాత వచ్చే టపాల్లో నేను చెప్పకుండానే మీకు అర్థం అవుతుందిలెండి. 

       నేను చెప్పిన ఆ మంచి మనిషి మాత్రం ప్రస్తుతం రిటైర్ అయి కూడా, రాష్ట్ర ప్రజల కోసం 24 గంటలూ కష్టించి పని చేస్తున్న మన రాష్ట్ర పోలీసు సిబ్బంది "ఆరోగ్యానికి 'భద్రత'ను" కల్పించే మహొత్తరమైన   కార్యాన్ని అవిశ్రాంతంగా నిర్వహిస్తున్నారు. 

(పోలీసుల నుండి పూర్తి భాద్యతాయుతమైన సేవలు పొందటం ప్రజల హక్కు, అదే సమయంలో పోలీసులకు సహకరించటం కూడా భాద్యతగల పౌరుల విధి)

----సలహాలకు policestory333@gmail.com కు email చేయగలరని మనవి.

----మిగిలిన వివరాలు తదుపరి పోస్టులో చెప్తానండీ.
                                                                                      --కృతజ్ఞతలతో.

        

తొలిసారిగా నేను యునిఫారంతో ఉద్యోగం చేసిన క్షణాలు.

వినాయక నిమజ్జనం డ్యూటీ పోలీసులకు ఎప్పుడూ కత్తిమీద సాములాంటిదే

మేము ట్రైనింగ్ లో ఉండగా ఒకసారి హైదరాబాదులో పెద్ద వరదలు సంభవించాయి. అపుడు చాలా లోతట్టు ప్రాంతాలు నీట మునిగాయి. దాంతో సహాయక చర్యల కోసం సిటీలో ఉన్న పోలీసులు సరిపోక,  మా ట్రైనింగ్ లో ఉన్నవాళ్ళందరినీ వివిధ జట్లుగా చేసి, లోతట్టు ప్రాంతాల ప్రజలకు సహాయం చేయటానికి వేరు వేరు ప్రాంతాలకు పంపారు. నన్ను మరి కొంతమందిని అశోక్ నగర్ ప్రాంతానికి పంపారు. మేము వెళ్ళే సమయానికే  ఆ ప్రాతంలో ఇద్దరు వ్యక్తులు వరదల్లో చనిపోయి ఉన్నారు. మేము అక్కడికి వెళ్ళిన తర్వాత మాకు అక్కడ లోతట్టు ప్రాంతాల్లో ఎవరైనా ఇల్లు ఖాళీ చేస్తుంటే వారికి సహాయం చేయటం, దొంగతనాలు జరుగకుండా చూడటం, ఇంకా ఆహార పొట్లాలు, దుస్తులు పంపిణీ,  మొదలైన సహాయక చర్యలకు ఇబ్బంది కలగకుండా చూడటం వంటి విధులు చెప్పారు. మేము నాలుగు  రోజులు పాటు, రోజు ఉదయం వెళ్లి రాత్రి వరకు అక్కడే ఉండి, విధులు నిర్వహించి వచ్చేవాళ్ళం. అక్కడ మురికి వాడల్లోని ప్రజలు ఇండ్లు నీళ్ళల్లో మునిగిపోయి, ఇంట్లో వస్తువులు అన్నీ వరదల్లో కొట్టుకొనిపోయి, సరైన బట్టలు, ఆహారం, ఆవాసం లేక పడే ఇబ్బందులు చూస్తే చాలా భాదగా ఉండేది. మాకు అవకాశం రాలేదుగానీ, వేరే ప్రాంతాలకు వెళ్ళిన మా ఇతర ట్రైనీలు  నీటిలో కొట్టుకుపోతున్న ఒక వ్యక్తిని కాపాడటంతో మొత్తం మా ట్రైనీలకు మంచి పేరు వచ్చింది. అయితే మొదటిసారి యునిఫారం వేస్కుని నేను చేసిన పోలీసు డ్యూటీ కాబట్టి అది నాకు బాగా గుర్తుండిపోయింది.

         ట్రైనింగ్ లో ఉండగానే మమ్మల్ని వినాయకచవితి నిమజ్జనంకు కూడా బందోబస్తుకు పంపారు. నన్ను మరి కొంతమందిని గాంధీనగర్ పోలీసు స్టేషన్ కు పంపారు. ట్యాంక్ బండ్ ప్రాంతమంతా ఆ పోలీసు స్టేషన్ పరిధిలోకి వస్తుంది, అంటే దాదాపు నిమజ్జన ప్రాంతమంతా వస్తుంది. మేము దాదాపు పది రోజులు అక్కడ విధులు నిర్వహించాము. మాకు ఒక కళ్యాణ మండపంలో వసతి కల్పించారు. అందులో పెద్ద హాలు ఉండేది మరియు అందరికి సరిపడా స్నానపు గదులు లేక చాలా ఇబ్బందిగా ఉండేది. మేము అంతకు ముందే వరదలపుడు బయటి డ్యూటీ చేసినా రాత్రికల్లా రూముకు వచ్చేవాళ్ళం కాబట్టి బందోబస్తు డ్యూటీలలో పోలీసుల ఇబ్బందులు గురించి మాకు తెలీలా. మాకు నిమజ్జనం ముందు రోజు వరకు విగ్రహాల దగ్గర పెట్రోలింగ్ డ్యూటీ వేసారు. తర్వాత నిమజ్జనం ముందు రోజు నుండి ట్యాంక్ బండ్ పై నిమజ్జనం చేసే క్రేన్ వద్ద డ్యూటీ వేసారు. క్రేన్ కు ప్రజలు అడ్డుపడకుండా చూడటం, క్రేన్ మీదకు విగ్రహం తప్ప ప్రజలు వెళ్ళకుండా చూడటం, మరియు ప్రజలు నీళ్ళలో పడకుండా చూడటం మొదలైన విధులు చేసేవాళ్ళం. అయితే కొంతమంది " మేమూ విగ్రహంతో పాటు వెళ్లి మా విగ్రహాన్ని మేమే నిమజ్జనం చేస్తాం"  అని గొడవ పెట్టుకునేవాళ్ళు. కానీ మేము ఎలాగోలా సర్ది చెప్పేవాళ్ళం, ఎందుకంటే వాళ్ళను వెళ్లనిస్తే ఏదైనా ప్రమాదం జరిగిందంటే నిమజ్జనం విషాదం అవుతుంది". కాబట్టి నిమజ్జనం చేసేందుకు క్రేనుపై డిపార్టుమెంటు అనుమతించిన వాళ్ళు తప్ప ఎవరినీ పంపే వాళ్ళం కాదు. నిమజ్జనం మొదలైన రోజునుండి అయిపోయేవరకు రాత్రింబవళ్ళు కష్టపడి పని చేసాము. ట్రైనింగ్ సెంటర్ కు తిరిగి వచ్చేసరికి మేము పూర్తిగా అలసిపోయాము. అందుకే ట్రైనింగ్ కు ఒక రోజు విశ్రాంతి ఇచ్చారు.

           మేము వరదల డ్యూటీకి వెల్లినపుడైనా మరియు నిమజ్జనం డ్యూటీకి వెళ్ళినపుడు కూడా మా ట్రైనర్ మాతోనే ఉండేవాడు. ఎందుకంటే మేము ట్రైనీలం కాబట్టి మాకు ఏమీ సమస్యలు లేకుండా చూడటానికి మరియు మా వల్ల సమస్యలు రాకుండా చూడటానికి. అయితే వినాయక చవితి నిమజ్జనం డ్యూటీ మాత్రం భవిష్యత్తులో పోలీసు డ్యూటీ ఎలా ఉండబోతుందో, బందోబస్తు విదులలో పోలీసులకు ఎన్ని ఇబ్బందులు ఉంటాయో తెలియజేసింది. ఒకటి మాత్రం నిజం పోలీసులకు ఇప్పటికి కూడా ఎక్కడైనా బందోబస్తు విధులలో నియమించారంటే సరైన సౌకర్యాలు ఉండవు. అయినా ఏనాడూ పోలీసులు రోడ్డెక్కడం మనం చూడం. ఎలక్షన్ డ్యూటీలలో ఉన్న మిగిలిన డిపార్టుమెంటుల కు  చెందిన సిబ్బంది సరైన సౌకర్యాలు లేవనో, సరిపోను TA, DA లు ఇవ్వలేదనో ధర్నాలు చేయటం, విధులు బహిష్కరించటం మనం చూసాం. కానీ పోలీసులు ఎప్పుడూ అలా చేయలేదు, చేయరు కూడా. ఎందుకంటే సరైన సౌకర్యాలు ఉన్నా లేకున్నా విధులు నిర్వహించటం పోలీసుల ప్రాథమిక కర్తవ్యం.

(పోలీసులు ఎన్ని విపత్కర పరిస్థితులలో ఉద్యోగం చేస్తున్నారో, ప్రస్తుత  రాజకీయ, సామాజిక కారణాలు, తీవ్రవాద, ఉగ్రవాద కోణాల్లో ఒక్కసారి ఆలోచించండి)

----సలహాలకు policestory333@gmail.com కు email చేయగలరని మనవి.

----మిగిలిన వివరాలు తదుపరి పోస్టులో చెప్తానండీ.
                                                                                      --కృతజ్ఞతలతో.


        

పులి పాలు తెమ్మన్నా తేవాలి మరి!

పోలీసు డిపార్టుమెంటులో ఉద్యోగికి క్రమశిక్షణ అనేది ఎంతో ముఖ్యం అనేది అందరికీ తెలిసిందే. ఎందుకంటే క్రమశిక్షణ లేకపోతే క్రింది ఉద్యోగులు పై అధికారుల మాట వినరు. దాంతో వ్యవస్థ నడవటం కష్టం అవుతుంది . అందుకే పోలీసులు, ఆర్మీ మరియు ఇతర సాయుధ బలగాలకు సామాన్య ప్రజలకు ఉన్నట్టు అన్ని ప్రాథమిక హక్కులు ఉండవు. ప్రతి పోలీసు ట్రైనింగ్ లోను దాదాపు క్రమశిక్షణ యొక్క ఆవశ్యకత గురించి ఈ క్రింది చిన్న ఉదాహరణ తప్పక చెప్తుంటారు.  

     "ఒక పోలీసు ఉన్నతాధికారి తన క్రింద పని చేసే ఒక పోలీసు అధికారి మీద కోపంతో 'పులిపాలు' తెమ్మని చెప్పాడనుకోండి. వెంటనే ఆ క్రింది అధికారి మారు మాట్లాడకుండా, పులి అడవిలో ఉంటుంది కదా సార్!, అడవిలోకి వెళ్ళినా నాకు పులి కనపడుతుందా?, కనిపించినా పులి దగ్గరికి వెళితే నన్ను చంపదా? అయినా అది నా డ్యూటీ కాదు కదా? అని ఎదురు ప్రశ్నలు వేయకుండా, నేను తేను సార్ అని ఎదురు చెప్పకుండా, అక్కడే ఉన్న చెంబు తీస్కోని బయలుదేరాలంట". అపుడు ఆ ఉన్నతాధికారికే మళ్ళీ భయం వేసి, 'నేను ఏదో కోపంలో చెపితే ఇతను నిజంగానే చెంబు తీస్కుని పులి దగ్గరకు వెల్లేట్లున్నాడు!, పులి ఇతన్ని ఏమైనా చేస్తే నా పని ఏమి కాను?" అని    భయపడి ఆ అధికారిని వెనక్కు పిలవాలంట.
          
            కొంచెం అతిశయోక్తిగా ఉన్నా, పై ఉదాహరణలోని సారాంశం ఏమిటంటే "పోలీసు డిపార్టుమెంటులో క్రమశిక్షణ అనేది అత్యావశ్యకం. పోలీసులు, తమ పై అధికారుల ఆజ్ఞలను తు.చ.తప్పకుండా పాటించాలి, లేదంటే శాంతిభద్రతలను పరిరక్షించటం కష్టం అవుతుంది." కనుక పోలీసు డిపార్టుమెంటులో వ్యక్తిగత అభిప్రాయాల కన్నా, ఉన్నతాధికారుల ఆజ్ఞలను పాటించటమే పరమావధి. కాబట్టి మనసు ఉన్నవాళ్ళకు పోలీసు డిపార్టుమెంటులోకి వచ్చిన తర్వాత దాన్ని చంపుకొని డ్యూటీ చేయటం అలవాటు అవుతుంది, అది అవసరం కూడా. అయితే చట్టాల్ని గౌరవిస్తూ, మానవత్వాన్ని చూపిస్తూ విధులు నిర్వహించటం పోలీసు వ్యవస్థకు మంచి పేరు తెస్తుందని నా అభిప్రాయం. 

(పోలీసు లేని వ్యవస్థను ఊహించలేము, పోలీసులకు తప్పకుండా సహకరించండి, వ్యతిరేఖించకండి.)

----సలహాలకు policestory333@gmail.com కు email చేయగలరని మనవి.

----మిగిలిన వివరాలు తదుపరి పోస్టులో చెప్తానండీ.
                                                                                      --కృతజ్ఞతలతో.

నేనెందుకు ఎదురు తిరిగానంటే?

ట్రైనింగ్ మొదట్లో మొదలైన వంటి నొప్పులు క్రమంగా తగ్గుముఖం పట్టి శరీరం శారీరఖ కష్టానికి అలవాటైపోయింది. మాకు వారానికి ఒకరోజు ఆదివారం నాడు 10:00 గంటలకు బయటికి వదిలేవారు. ఆ రోజు బయట ఏదయినా పని ఉన్నా, కొనుక్కోవాలన్నా, సినిమాలు చూడాలన్నా వెళ్ళేవాళ్ళం. నేను మాత్రం తప్పకుండా సినిమా చూసేవాడ్ని, ఎందుకంటే 5 వ తరగతి నుండి నేను దాదాపు ప్రతి మంచి సినిమా చూసేవాడ్ని, అంత ఇష్టం నాకు సినిమాలంటే. మాకు వచ్చే స్టైఫండ్ లో ఎక్కువ మొత్తం మెస్ చార్జీలకే పోతుండేది, కానీ భోజనం ఏమాత్రం బావుండేది కాదు. అయినా ఎవరూ ఏమీ అనే వాళ్ళు కాదు, ఎందుకంటే ఒకటి రెండు సార్లు మా ప్రిన్సిపాల్ (SP రాంక్ అధికారి), మా ప్రాబ్లమ్స్ గురించి అడిగితే మేము మెస్ గురించి చెప్పినా ఏమీ మారలేదు. అయితే నాకు మాత్రం చదువుకునే రోజుల్లో మా హాస్టల్ లో భోజనం బాగాలేకపోతే మేము ఎదురు తిరిగి, మంచిగా పెట్టేలా చేసిన గొడవ గుర్తుకొస్తుండేది.  

          ఒకరోజు మాకు బ్రేక్ఫాస్ట్ కు "ఉప్మా" పెట్టారు, అది ఏమీ బాగాలేకపోవటంతో  నేను అక్కడ ఉండే మెస్సులోని వ్యక్తితో గొడవపడ్డాను. అతను  మా మెస్సుకు ఇంచార్జ్ అయిన CI స్థాయి అధికారికి ఫిర్యాదు చేసాడు . మేము టిఫిన్ చేస్తుండగా ఆ అధికారి మెస్ దగ్గరకు వచ్చాడు. ఆయన బహు కోపిష్టి, నన్ను చూస్తూ "ఏమి ఎవరికీ లేని ఇబ్బంది నీకే వచ్చిందా?, పెట్టింది తిని బుద్దిగా ట్రైనింగ్ చేస్కోవచుగా?, తిన్నది అరగటం లేదా?" అని కోప్పడ్డాడు. దాంతో నాలో స్వతహాగా ఉన్న ఎదిరించే తత్త్వం బయటికి వచ్చింది. నేను వెంటనే "మా స్టైఫండ్ మొత్తం కట్ చేస్తున్నారు, భోజనం సరిగా ఎందుకు పెట్టరు, నేను పై అధికారులకు ఫిర్యాదు చేస్తాను" అని అన్నాను. దాంతో ఆయనకీ ఇంకా బి.పి. పెరిగిపోయి, " నీ ఇష్టం వచ్చిన వాళ్ళకి చెప్పుకోపో, నాకే ఎదురు మాట్లాడతావా?, రేపు ఈపాటికి నువ్వు ఇంట్లో ఉంటావు, అపుడు తెలుస్తుందిలే నేనేమిటో" అని వెళ్ళిపోయాడు. అది తెలిసిన నా ఫ్రెండ్స్ అందరూ "ఎందుకు ఆయనతో గొడవ పెట్టుకున్నావు, అనవసరంగా ఇబ్బంది పడతావు" అన్నారు. నేను వాళ్ళతో "నేనేం తప్పు మాట్లాడాను, ఎవరో ఒకరు అడగకపోతే వీళ్ళు మారరు" అని చెప్పాను. కొద్దిసేపటికే నన్ను ప్రిన్సిపాల్ గారు పిలిపించి, ఎందుకు మెస్ ఆఫీసర్ కు ఎదురు తిరిగావు? అని అడిగారు. నేను జరిగిన విషయం అంతా చెప్పాను. అపుడు ఆయన "సరే మెస్ విషయం నేను చూస్కుంటాగానీ, మళ్ళీ ఎపుడైనా ఇలా ఆఫీసర్ లతో గొడవ పడితే నిన్ను ఇంటికి పంపిస్తాను" అని అన్నాడు. నేను సరే సర్ అని చెప్పి బయటికి వచ్చాను. 

          తర్వాత మా ట్రైనర్ నాతో " ఏదో 9 నెలలు ట్రైనింగ్ ను నువ్వు ఇక్కడ ఉన్నావా? లేవా? అన్నట్టు చేస్కోవాలిగానీ, ఇలా ఆఫీసర్ లతో గొడవ పడతారా?, పోలీసులో ఏదైనా సహిస్తారేమో గానీ, పై అధికారులకు ఎదురుతిరిగితే సహించరు, ఇది క్రమశిక్షణ ఉండాల్సిన ఉద్యోగం, నీకు నచ్చకపోయినా మరి ఎప్పుడూ పై అధికారులకు ఎదురు తిరగకు" అని హితవు చెప్పారు. మా ట్రైనర్ కు నేను ట్రైనింగ్ లో బాగా నిజాయితీగా కష్టపడతానని నా మీద మంచి అభిప్రాయం ఉండబట్టే నాకు అలా చెప్పారు. దాంతో నేను కొంచెం నిరుత్సాహం చెందినా, ఆయన చెప్పిన మాటలు తర్వాత గానీ నాకు భోదపడలా.

(అసాంఘిక శక్తులు, నేరస్తులు, చట్ట వ్యతిరేక కార్యకలాపాల గురించి పోలీసులకు సమాచారం అందించి , శాంతి భద్రతలు కాపాడటంలో సహకరించండి)

----మిగిలిన వివరాలు తదుపరి పోస్టులో చెప్తానండీ.
                                                                                      --కృతజ్ఞతలతో.